ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ

Σήμερα, αγαπητοί μου είναι η Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου, αρχίζει το Τριώδιο. Αφού τελειώσαμε τις γιορτές των Χριστουγέννων, τώρα με την έναρξη του Τριωδίου, μπαίνομε στις γιορτές του Πάσχα και η Εκκλησία μας προετοιμάζει κατάλληλα. Μας προετοιμάζει με την προσευχή, με την Υμνολογία, και μας προετοιμάζει με την άσκηση.

Ο άνθρωπος θέλει να επικοινωνεί με τον Πλάστη του, το ’χει μεγάλη ανάγκη, είναι η ανάσα της ψυχής του. «Καλύτερα να προσευχόμεθα, παρά να αναπνέομε», λένε οι πατέρες της Εκκλησίας.

Κι έχουμε εδώ την παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου. «Ανέβηκαν δυο άνθρωποι στο Ιερό να προσ­ευχηθούν..,», λέει ο Χριστός· τόσο μεγάλη ανάγκη έ­χουμε από την προσευχή, γι' αυτό να μην την αμελού­με, όπου και αν βρισκόμαστε και στο ναό και στο σπίτι μας και στο δρόμο, και οπουδήποτε. Να επικοινωνούμε με τον Κύριο. Αυτό αλλάζει το κλίμα, φέρνει τη Χάρη του Θεού επάνω μας, βοηθάμε και τους άλλους, προστατευόμαστε απ’ το κακό, και προχωρούμε για τη Θεία Βασιλεία.

Ο άνθρωπος σε κάποιες στιγμές της ζωής του δεί­χνει και τον χαρακτήρα του. Εμείς σήμερα τον δεί­χνουμε περισσότερο, αλλά και κατά την ώρα της προσευχής φαίνεται ο χαρακτή­ρας του ανθρώπου. Ο Φαρισαίος: εγωλάτρης, τυπολάτρης, και υπερήφανος, και αλαζόνας, προσευχότανε στο Θεό, αλλά όχι στο Θεό, στον εαυτό του. Στον εαυτό του. Και ευχαριστούσε το Θεό, γιατί δεν ήταν σαν τους άλ­λους, λες και αυτός μπόρεσε και έκαμε την αρετή, και δεν ήταν δώρο του Θεού.

Κι άρχισε μετά να κατηγορεί τους άλλους, ακόμα και τον Τελώνη που ήταν πολύ κοντά του. Όταν προσευχόμεθα, όμως, δεν κατηγορούμε τους άλλους, άλλα τον εαυτό μας. Κάνουμε την αυτομεμψία και την τα­πείνωση, κι αυτό φέρνει επάνω μας τη Χάρη και την ευλογία του Θεού. Είπε και για τις αρετές του, που ή­σαν πραγματικές, άλλα χωρίς αναφορά σε Κείνον που του τις έδωσε έγιναν κακίες.

Ενώ ο Τελώνης είχε σκύψει, κι έβλεπε κάτω, τη γη και το χώμα. Δεν τολμούσε να δει ούτε τον ουρανό, ούτε τον πλησίον. Είχε αμαρτήσει και στον ουρανό και στον πλησίον. Όμως το αισθάνθηκε. Η Χάρη του Θεού τον φώτισε, γιατί ζητούσε Όντως την Αλήθεια, όντως το Φως, και όντως τη Σωτηρία, και δεν έλεγε τίποτε άλλο παρά μονάχα λίγες λέξεις: «Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ». «Θεέ μου, συγχωρά με τον αμαρτωλό». Κι ήρθε πάνω του η Χάρις και η Ευλογία του Κυρίου.

Και βγάζει ο Χριστός μας το συμπέρασμα και λέγει ότι κατέβηκε ο Τελώνης απ’ το ναό δεδικαιωμένος, και όχι ο Φαρισαίος. Και συμπληρώνει ο Χριστός μας: «Αυ­τός που υψώνει μόνος του τον εαυτό του, θα ταπεινω­θεί». Και το βλέπουμε και σήμερα στη ζωή μας και στις διάφορες εκφάνσεις της παγκόσμιας σκηνής. Όποιος υπερηφανεύεται, ταπεινώνεται. Γι' αυτό να προσέχομε όλοι, και προπαντός οι μεγάλοι να είμεθα ταπεινοί.

Και συνεχίζει ο Χριστός: «Και αυτός που ταπεινώνει τον εαυτό του, θα υψωθεί».

Υψώνεται μπροστά στο Θεό, τον υψώνει η αγάπη Του και η Χάρις Του.

Υψώνεται μέσα στην ψυχή του, γιατί αισθάνεται αγαλλίαση και ευφροσύνη.

Και υψώνεται και στους άλλους, στους πλησίον, στους εγγύς και στους μακράν, διότι τον ταπεινό άν­θρωπο όλοι τον θέλουν.

Καλό Τριώδιο, καλή Μεγάλη Σαρακοστή και καλή Ανάσταση!

π. Ανανίας