Saturday, September 29, 2012

Έλληνας 14χρονος μαθητής, 1ος σε παγκόσμιο διαγωνισμό έκθεσης



 Διαβάστε την έκθεσή του.
Έλληνας μαθητής της Β' Γυμνασίου, από τα Γιαννιτσά ήταν ο νικητής του
διεθνούς διαγωνισμού έκθεσης της Παγκόσμιας Ταχυδρομικής Ένωσης (
UPU).

            Το θέμα του φετινού διαγωνισμού ήταν «Γράψτε μια επιστολή σε έναν αθλητή ή μια μορφή του αθλητισμού που θαυμάζετε, για να εξηγήσετε τι σημαίνουν για εσάς
οι Ολυμπιακοί Αγώνες»
. Στο διαγωνισμό πήραν μέρος πάνω από 1 εκατομμύριο νέοι από 55 χώρες, μέσω των ταχυδρομείων τους και νικητής αναδείχτηκε ο 14χρονος Έλληνας.
            «Η σύνθεση είναι πρωτότυπη, πολύ προσωπική και δημιουργική, ενώ αναδεικνύονται έντονα οι Ολυμπιακές αξίες», αναφέρει η διεθνής κριτική επιτροπή επισημαίνοντας τον απλό και δημιουργικό τρόπο γραφής του Μάριου Χατζηδήμου.
            Ο νικητής θα βραβευθεί την Παγκόσμια Ημέρα Ταχυδρομείου, δηλ. στις 9 Οκτωβρίου 2012, στην Ντόχα του Κατάρ, στο πλαίσιο του 25ου Παγκόσμιου Συνεδρίου της ΠΤΕ που θα διεξαχθεί με τη συμμετοχή 149 χωρών.
            Τον Απρίλιο ο 14χρονος είχε αναδειχτεί νικητής στον αντίστοιχο πανελλήνιο διαγωνισμό και η έκθεση διαβιβάστηκε στο διεθνές γραφείο της Π.Τ.Ε μέσω των ΕΛ.ΤΑ, όπου και έγινε η τελική κρίση των εκθέσεων των μαθητών από όλες τις χώρες.
 
Ακολουθεί η έκθεση του Μάριου Χατζηδήμου:
«Γιαννιτσά, 25/01/12
Κύριο Ρότζερ Φεντερερ,
Tennis sport club of Bussel, Switzerland.

Αγαπητέ Ρότζερ Φέντερερ,
Είμαι ο Μάριος, ένας από τους χιλιάδες, φαντάζομαι θαυμαστές σου. Ένας μικρός, ασήμαντος Μάριος, μπροστά σ' έναν γίγαντα του αθλητισμού. Κι ο λόγος που σου γράφω; Για να σ' ευχαριστήσω... να σ' ευχαριστήσω, που ξύπνησες μέσα μου την αγάπη για τον αθλητισμό και το τένις!
Χρόνια παρακολουθώ τους αγώνες και τις προσπάθειές σου στα γήπεδα, χειροκροτώ τις νίκες σου και θαυμάζω την επιμονή σου στις δύσκολες στιγμές. Το ανέβασμα σου όμως στο βάθρο του νικητή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, ήταν το «σερβίς», για την δική μου είσοδο στο άθλημα.
Άρπαξα την παρατημένη ρακέτα του αδελφού μου και αποφασιστικά μπήκα στο γήπεδο, έτοιμος να νικήσω. Τότε συνειδητοποίησα πόσο διαφορετικό είναι, να βλέπεις την ρακέτα στα χέρια του Φέντερερ από το να προσπαθείς να την κουμαντάρεις στα δικά σου χέρια. Παιδεύτηκα, ίδρωσα, άκουσα δικαιολογημένα τις φωνές του προπονητή μου, όμως δεν τα παράτησα. Η μορφή σου στο βάθρο του Ολυμπιονίκη, με κρατούσε εκεί και συνέχιζα...
Συνέχιζα και ονειρευόμουνα... Κάποια μέρα, κτυπώντας το μπαλάκι, εκσφενδονίστηκε μαζί και η φαντασία μου, μακριά, πολύ μακριά στον χρόνο και στον τόπο. Βρέθηκα, λέει, εκεί, στην Αρχαία Ολυμπία, στην μεγάλη γιορτή του αθλητισμού, στους πρώτους επίσημους Ολυμπιακούς Αγώνες. 776 π.Χ.- οι κήρυκες γυρνούν όλη την Ελλάδα και αναγγέλλουν το γεγονός. Οι πόλεμοι σταματούν, γιατί ο αθλητισμός ενώνει και συμφιλιώνει τους ανθρώπους, έτσι τουλάχιστον ήταν τότε! Νέοι από κάθε άκρη της χώρας, καταφθάνουν εκεί με λεβέντικη ψυχή και σώμα, για ν' αγωνισθούν τον «καλόν αγώνα», το «Ευ αγωνίζεσθαι». Τι υπέροχες λέξεις, τι φανταστική ατμόσφαιρα!
Ήσουν κι εσύ, λέει, εκεί. Οι ιστορικές μου γνώσεις σε απορρίπτουν, όμως η φαντασία μου σε θέλει εκεί. Ν' αγωνίζεσαι και να στεφανώνεσαι με την αγριελιά. Να ποτίζεις με τον ιδρώτα σου, το χώμα της αρχαίας Ολυμπίας και να δοξάζεσαι μαζί με τον Διαγόρα της Ρόδου, τον Πολυδάμα, τον Θεαγένη.
Ναι, είμαι περήφανος, που η δική μου πατρίδα, η Ελλάδα, έθεσε τα θεμέλια του σύγχρονου αθλητισμού. Το αθλητικό πνεύμα, σαρκώθηκε και μορφοποιήθηκε στους αγώνες της αρχαιότητας. Η Ολυμπιακή φλόγα, λαμπρυνόμενη με τις άξιες του Ελληνικού πολιτισμού, φώτισε την οικουμένη. Η αγωνιστικότητα, η ευγενής άμιλλα, ο αυτοέλεγχος, η συνεργασία, μέσ' από τον αθλητισμό, εμπλούτισαν και όλη την στάση του ανθρώπου απέναντι στην ζωή...
...Στεκόσουν εκεί, στεφανωμένος, ακτινοβολώντας την χαρά της νίκης, όταν σε
πλησίασα ντροπαλά, σου έπιασα το χέρι, σε κοίταξα στα μάτια και σε ρώτησα:
- Πως νοιώθεις, Ρότζερ; Τι σημαίνουν για σένα όλα αυτά;
- Άκου μικρέ μου, μου απάντησες με μια φωνή κρυστάλλινη, που ακόμα αντηχεί στ' αυτιά μου. «Αγωνίζομαι» σημαίνει «νικώ», να το θυμάσαι αυτό. Η συμμετοχή, ο αγώνας, είναι ήδη μια μεγάλη νίκη, ανεξάρτητα απ' το τρόπαιο. Νίκη ενάντια στους φόβους, τις ανασφάλειες και τις δυσκολίες του εαυτού σου, ενάντια στον εγωισμό και την φιλαυτία σου. Νίκη υπέρβασης του εαυτού σου. Και κάτι ακόμα: «Νικώ» σημαίνει «Αγαπώ». Αγαπώ τον συναγωνιστή μου, που μου έδωσε την ευκαιρία ν' αγωνιστώ, τον προπονητή μου, που μου έμαθε τον τρόπω ν' αγωνίζομαι και να νικώ, τον κόσμο που με στηρίζει στην προσπάθεια και στον δρόμο προς τη νίκη, τον Θεό, που μου χαρίζει την δυνατότητα ν' αγωνίζομαι και να νικώ!
- Άουτ! Μάριε, συγκεντρώσου επιτέλους στο παιχνίδι! Ήταν η φωνή του προπονητή μου, που με έβγαλε ξαφνικά από την ονειροπόλησή μου. Όμως όχι, εκείνη την ημέρα, δεν ήταν δυνατόν να συγκεντρωθώ σε κανένα παιχνίδι. Ήθελα να διηγηθώ, όλα αυτά που έζησα, στους πρώτους Ολυμπιακούς αγώνες. Όλοι μαζί, ο προπονητής και οι συμπαίκτες μου, γίναμε μια συντροφιά κι αναβαπτισθήκαμε στο πνεύμα των Ολυμπιακών αγώνων. Μιλήσαμε για το περίφημο «Ευ αγωνίζεσθαι», αυτό που οι σύγχρονοι άνθρωποι, μπορούν τέλεια να ερμηνεύσουν ετυμολογικά, όσον όμως αφορά την πράξη, δυσκολεύονται από λίγο έως τραγικά! Στοχεύοντας αποκλειστικά στον πρωταθλητισμό, λούζονται στα βρώμικα κι επικίνδυνα νερά των αναβολικών, θυσιάζοντας στον βωμό της εφήμερης δόξας, την καθαρότητα της ψυχής και του σώματος. Η εξόντωση του αθλητή και η δυσφήμιση των αγώνων, είναι το μόνο αντίτιμο που εισπράττει κανείς από τέτοιες ενέργειες.
Ε, λοιπόν για μένα οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν σημαίνουν, ούτε αναβολικά, ούτε πρωταθλητισμό, ούτε οικονομικά συμφέροντα, οικονομική κρίση, αντιζηλίες και μίση. Σημαίνουν χαρά για την συμμετοχή, «ευ αγωνίζεσθαι», φιλία, ειρήνη και σ' αυτό το πνεύμα εύχομαι να σταθούν οι φετινοί Ολυμπιακοί Αγώνες. 
 Σταματώ εδώ την φλυαρία μου, που ίσως σε κούρασε και σου εύχομαι μέσα απ' την ψυχή μου, σε όλη σου την ζωή, ν' αγωνίζεσαι, να νικάς και ν' αγαπάς, όπως ακριβώς εσύ μου δίδαξες. Σ' ευχαριστώ για άλλη μια φορά και σε περιμένω, εκεί που πρωτοσυναντηθήκαμε... Στην αρχαία Ολυμπία, στην Ελλάδα, στην πατρίδα του πολιτισμού και του αθλητισμού. Στην πανέμορφη και πολυαγαπημένη μου πατρίδα, που όσες δυσκολίες και τρικυμίες κι αν περνά τώρα, « δεν την σκιάζει φοβέρα καμιά», γιατ' «έχει στο κατάρτι της βιγλάτορα, παντοτινό, τον Ήλιο, τον Ηλιάτορα»!
Με αγάπη και θαυμασμό,
Μάριος Α. Χατζηδήμου»







Wednesday, September 26, 2012

Κοσμάς Γρηγοριάτης ο Ιεραπόστολος

Τά τεχνάσματα τοῦ Διαβόλου


 «Ἡ ἀλεπού εἶναι ζῶο πολυμήχανο καί πονηρό. Ὅταν πεινάσει καί δέν βρίσκει τί νά φάει, πηγαίνει σέ ζεστούς τόπους, πέφτει ἀνάσκελα καί κάνει τήν ψόφια. Ἔτσι καθώς κατεβαίνουν τά ὄρνια γιά νά τήν κατασπαράξουν, ἐκείνη πηδᾶ ξαφνικά καί τά πιάνει.
»Τό ἴδιο τέχνασμα κάνει καί ὁ Διάβολος γιά νά παγιδεύση τούς πιστούς. Παρουσιάζει ἕνα σωρό ἁμαρτίες σάν ἀθῶες κι ἀκίνδυνες ἀπολαύσεις καί ξαφνικά ὁ Χριστιανός παρασυρόμενος στά διάφορα πάθη, γίνεται δέσμιός του καί χάνεται ὁριστικά».

Ἅγ. Ἐπιφάνιος, ἐπίσκοπος Σαλαμῖνος Κύπρου
Πηγή: Ελαφος

Monday, September 24, 2012

Αδικήσαμε τους Ρωμηούς...


Ο Γέροντας Δοσίθεος Κανέλλος, Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Τατάρνης Ευρυτανίας, σε μια από τις πολλές επισκέψεις-προσκυνήματά του στην Κωνσταντινούπολη, γράφει στο βιβλίο του «Μια γοργόνα στον Κεράτιο» για ένα διάλογο που είχε με έναν Τούρκο ταξιτζή.
«Ρωτάμε ένα ταξιτζή: ‘‘Πως πάει η κατάστασις εδώ;’’
‘‘Δεν πάει καλά. Όταν αδικήσεις κάποιον δεν θα πας καλά. Ο Θεός θα σε τιμωρήσει. Αδικήσαμε τους Ρωμηούς. Τους πήραμε τις περιουσίες, τους διώξαμε. Ο Θεός δεν το ευλογεί αυτό. Κακώς πήραμε την Πόλι απ’ τον Κωνσταντίνο. Κάθισε εκεί που σε έβαλε ο Θεός. Μη ζητάς περισσότερα’’.

Α΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΛΟΥΚΑ (Λουκά 5:1-11)



          Υπό  Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αντινόης κ.κ. Παντελεήμονος
    Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή ο Απόστολος Πέτρος και οι λοιποί των Αποστόλων έμειναν εκστατικοί στην άγρα των ιχθύων.  Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός ζήτησε να καθίσει στη βάρκα του Πέτρου και δίδασκε απ’ εκεί τον λαό.  Οι υπόλοιποι εργάσθηκαν σκληρά όλη νύκτα, αλλά χωρίς αποτέλεσμα και προσπαθούσαν να τακτοποιήσουν τα δίκτυα τους.  Στο πρόσταγμα του Κυρίου να χαλάσουν τα δίκτυα, ο Πέτρος έριξε ξανά τα δίκτυα και τότε είδε την ευλογία του Θεού, διότι «τούτο ποιήσαντες συνέκλεισαν πλήθος ιχθύων πολύ» (Λουκ. 5:6).

            Η υπακοή στο θείο Θέλημα είναι η πρωταρχική φροντίδα του ανθρώπου.  Ο θεοσεβής άνθρωπος αγωνίζεται να συμβαδίσει με τις θείες εντολές.  Με την υπακοή στο θείο Θέλημα ο άνθρωπος ταυτίζει το δικό του θέλημα προς το θέλημα του Αγίου Θεού.

            Ο Απόστολος Πέτρος πάνω στη δύσκολη ώρα της απογοήτευσης και κατάθλιψής του υπάκουσε τον Χριστό.  Το αποτέλεσμα ήταν προφανές.  Ο Θεός ευλόγησε τις προσπάθειες όλων εκείνων που εργάσθηκαν με τιμιότητα.
           
Στις καθημερινές μας προσπάθειες υπάρχουν στιγμές, που αισθανόμαστε ότι είμεθα μόνοι, εγκαταλελειμμένοι και ίσως προδομένοι από τους γύρω μας ευρισκομένους ανθρώπους.  Πολλάκις δε αισθανόμαστε την απογοήτευση να κυριαρχεί στην καρδιά μας, όταν οι ελπίδες και οι προσδοκίες μας δεν φέρνουν το ποθούμενο.

Friday, September 21, 2012

Ο πνευματικός μου και εγώ



«Επί τέλους η ευλογημένη ώρα ήρθε. Παρά τις πολλές μου αντιρρήσεις βρίσκομαι μπροστά στον πνευματικό. Δεν ξέρω πώς νιώθω. Οπωσδήποτε αμήχανα. Ένας κρύος ίδρώτας περιλούζει ολόκληρο το σώμα μου. Είπα να ζητήσω συγγνώμη και να φύγω. Σκέφτηκα όμως πως για να φθάσω εδώ έκανα μεγάλη προσπάθεια. Δε θα γίνει του Σατανά, είπα.
Ο πνευματικός είδε την αμηχανία μου. Κατάλαβε. Μην ανησυχείς, παιδί μου, μου είπε. Εδώ που ήλθες θα ανακουφισθείς. Το φορτίο σου θα ελαφρώσει. Να θεωρείς τον εαυτό σου ευτυχή γι' αυτή σου την απόφαση. Θα το διαπιστώσεις, άλλωστε, γι' αυτό δε χρειάζεται να χρονοτριβούμε.
Πήρα θάρρος. Η μορφή του με ενέπνεε. Χωρίς να το καταλάβω δέθηκα μαζί του. Νόμισα προς στιγμή ότι γνωριζόμαστε χρόνια. Τον ένιωσα πιο κοντά από κάθε άλλο γνωστό καί φίλο μου. Απ' εκείνη τη στιγμή έγινε ο πατέρας μου. Τώρα, είπα, μπορώ να μιλήσω ελεύθερα Η γλώσσα μου λύθηκε. Πήρα θάρρος. Πατέρα μου, είπα, πολύ καιρό ζητούσα αυτή τη στιγμή. Ο Θεός μου τη χάρισε.
Μιλήστε μου. Πέστε μου για το μυστήριο που λυτρώνει. Πέστε μου αν ο Θεός μπορεί να συγχωρήσει καί τα δικά μου αμαρτήματα Διαβεβαιώστε με ότι στο χώρο της Αγίας μας Εκκλησίας υπάρχει μια γωνιά καί για μένα. Θέλω να λυτρωθώ. Βοηθήστε με. Θα κάνω αυτό που θα μου πείτε.
Ο πνευματικός κατάλαβε. Είχε μπροστά του ένα νέο άνθρωπο με πλήρη συναίσθηση. Μια ψυχή που ζητούσε τη λύτρωση. Ένα πρόβατο απολωλός.
Απολωλώς είναι ο κάθε άνθρωπος που ζει μακριά από τη Χάρη του Θεού. Είχε όμως κοντά του έναν άνθρωπο με πλήρη επίγνωση. Ήξερε τι έκανε και τι ήθελε. Δεν ήταν αυτά συγκινήσεις της στιγμής. Είχε την απόφαση να προσεγγίσει τον πνευματικό. Καί τώρα ήρθε η ώρα της χάριτος. Μια ώρα που την εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο.
Καί μετά απ' αυτά ο πνευματικός άρχισε να ομιλεί. Μίλησε στη μετανιωμένη ψυχή για την αγάπη του Θεού. Είπε για τη χαρά του ουρανού κατά τη σημερινή αυτή ήμέρα .«Χαρά έσται εν τω ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι» (Λουκ. 15, 7). Υπενθύμισε ότι ο Θεός συγχώρεσε το ληστή, την πόρνη, τον τελώνη, τον αρνητή μαθητή του. Είπε πολλά.
Καί η μετανιωμένη ψυχή μου άκουγε. Δε μιλούσε. Άκουγε από τον πνευματικό ότι ο Θεός είναι οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλεος και αληθινός (Ψαλμ 102) καί ότι η αγκαλιά του Θεού είναι ανοικτή και περιμένει. Άκουγε σιωπηλά χύνοντας δάκρυα, πολλά δάκρυα.
Κατόπιν άρχισα συγκλονισμένος να εξαγορεύω τις αμαρτίες μου. Ήταν η σειρά του πνευματικού να ακούσει προσεκτικά. Τα λόγια πνίγονταν από τα δάκρυα. Τα δάκρυα της συντριβής. Τα δάκρυα της μετανοίας.
Τα δάκρυα αυτά έγιναν αφορμή να μου διηγηθεί ο πνευματικός την παρακάτω πολύ διδακτική ιστορία:
«Κάποτε ο Θεός έστειλε τον Άγγελο του εδώ κάτω στη γη με την εντολή να του φέρει ο, τι πολυτιμότερο εύρισκε. Και ο άγγελος βρέθηκε σε μια μάχη. Πήρε μια σταγόνα αίμα από το στρατιώτη που υπερασπιζόταν την πατρίδα του και την πίστη του και το μετέφερε στο Θεό Πατέρα. Και ο Θεός του είπε: είναι πράγματι πολύτιμο το αίμα που χύνει κανείς υπερασπίζοντας πίστη και πατρίδα. Αλλά δεν είναι αυτό που θέλω. Κατόπιν ο Άγγελος κατέβηκε στη γη και πλησίασε έναν τίμιο οικογενειάρχη που έσκαβε σ' ένα αμπέλι, για να θρέψει τη φαμελιά του. Πήρε μια σταγόνα από τον ίδρώτα του και την πήγε στο Θεό. Και ο Κύριος του είπε: είναι ο ίδρώτας που χύνει κανείς για την οικογένειά του πολύτιμος, άλλά δεν είναι αυτό που θέλω. Πολλές φορές επανέλαβε ο άγγελος το ίδιο έργο φέρνοντας από τη γη ο, τι πολύτιμο, κατά τη γνώμη του, εύρισκε, χωρίς να ευαρεστήσει το Θεό.
Την τελευταία φορά βρέθηκε σε κάποια έρημο. Άκουσε αναστεναγμούς. Πλησίασε το βράχο. Βλέπει εκεί έναν ασκητή. Έκλαιγε με λυγμούς. Κατηγορούσε τον εαυτό του. Παίρνει τότε ένα δάκρυ και το μεταφέρει στο Θεό. Και ευαρεστήθηκε ο Κύριος. Ήταν αυτό που ζητούσε».
Όταν τελείωσε την ιστορία, μου είπε:
-Τα πολύτιμα δάκρυα που χύνεις είναι αυτά που θέλει ο Θεός. Όχι μόνο από σένα, αλλά και από μένα και από κάθε αμαρτωλό. Και, αφού διάβασε τη συγχωρητική ευχή, έφυγα, αφήνοντας στο εξομολογητάρι του πνευματικού τον «παλαιόν άνθρωπον» (Εφεσ. 4, 22).
Και ο πνευματικός συνέχισε το ιερό του έργο. Δε λησμόνησε όμως να βάλει μόνιμα στο κομβοσχοίνι του τη μετανιωμένη ψυχή που ο Θεός του εμπιστεύθηκε».
«ΛΥΤΡΩΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ» Πρωτοπρ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΑΚΡΙΒΟΠΟΥΛΟΥ
πηγή 

Λέω στα ζευγάρια που παντρεύω: "...σήμερα πρέπει να πεθάνετε, πρέπει να πεθάνει ο εγωισμός σας..."


Τι σημαίνει ένα διαζύγιο; Την ανικανότητά μας να αγαπήσουμε. Αυτό βασικά σημαίνει. Όλα τα υπόλοιπα είναι οι δικαιολογίες μας. Την αποτυχία να αγαπηθούμε. Τη λαθεμένη αντίληψη που είχαμε για τον γάμο. Ο γάμος δεν είναι βίος ανθόσπαρτος. [...] Μελετήστε με προσοχή την ακολουθία του Μυστηρίου [ενν. του γάμου]. Υπάρχει και μεταφρασμένη. Εκεί μέσα λοιπόν υπάρχουν όλα τα στοιχεία και όλες οι προϋποθέσεις που αν τις ζήσεις φθάνεις στην πληρότητα της σχέσης σου.            Η Εκκλησία από την αρχή μας δείχνει τον δρόμο: «Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός...». Κι εκείνη τη στιγμή με το Ευαγγέλιο κάνει ο ιερέας το σημείου του Σταυρού. Τι σημαίνει αυτό; Τρία πράγματα βασικά.
                        
Ξέρετε, παιδιά μου, για πού ξεκινάτε; Δεν ξεκινάτε για το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Ξεκινάτε για τη Βασιλεία του Θεού. Αυτή είναι η πορεία του γάμου.
Ποιος θα είναι ο οδηγός σας σ' αυτήν την πορεία; Το Άγιο Ευαγγέλιο.
Ποια είναι η πορεία σας; Η Σταυρική!
Λέω στα ζευγάρια που παντρεύω: «Αν το καταλάβατε, παιδιά μου, σήμερα πρέπει να πεθάνετε, πρέπει να πεθάνει ο εγωισμός σας. Ξεκινήσατε καθένας από το σπίτι του και ήρθατε εδώ και τώρα φεύγετε από εδώ μαζί σε ένα καινούργιο σπίτι. Πολύ ωραία. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ο κάθε ένας πρέπει να φύγει από τον εαυτό του πια. Από αυτό που ήταν μέχρι τώρα. Κι εδώ η Χάρις του Θεού σάς ένωσε.»

Tuesday, September 18, 2012

Τι σημαίνει "Μνήμη Θεού".


 «Μνήμη Θεού» σημαίνει ότι ο νους είναι στον Θεό,
ζει ο άνθρωπος τον Θεό,
οπότε βλέπει παντού τον Θεό.
Αυτός που κατορθώνει να έχει συνέχεια τον νου του στον Θεό, αισθάνεται συνέχεια την παρουσία του Θεού και συγκλονίζεται από ευγνωμοσύνη, γιατί όλα τα βλέπει ως ευλογία του Θεού. Μια ματιά να ρίξει γύρω του, καταλαβαίνει ότι ο Θεός παρακολουθεί όχι μόνον τον άνθρωπο, αλλά  και όλο το σύμπαν, και τις πιο μικρές και ασήμαντες λεπτομέρειες. Όπου να κοιτάξει, βλέπει και αλλοιώνεται από την παρουσία του Θεού.
 Ρίχνει μια ματιά στον ουρανό και αλλοιώνεται από την παρουσία του Θεού.
Ρίχνει μια ματιά στη γη ,βλέπει τα πουλιά, τα δένδρα, και βλέπει τον Θεό, τον Δημιουργό τους.
Αυτό είναι και προσευχή, είναι και μνήμη Θεού».

Γέρων Παϊσιος Αγιορείτης

Αυτός ο σταυρός θα σε κάνει άγιο!


Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΟΥ, ΑΔΕΛΦΕ ΜΟΥ

Κουβαλάς σταυρό; Έχεις σταυρό στη ζωή σου εσύ; Σηκώνεις σταυρό; Είσαι μακάριος! Μπράβο! Να νιώθεις ότι πας καλά! Αν σηκώνεις τον σταυρό σου με εντιμότητα, με ταπείνωση, χωρίς να διαμαρτύρεσαι, χωρίς να λες συνέχεια το «γιατί» και το «γιατί» στον Θεό, τότε να ξέρεις ότι βαδίζεις τον δρόμο των αγίων. Βαδίζεις πολύ καλά. Βαδίζεις αυτό που βάδισαν τα εκατομμύρια των ανθρώπων που οδηγήθηκαν στον παράδεισο. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Ένας είναι ο δρόμος.
 Όταν ο Καζαντζάκης πήγε στο Άγιο Όρος κι έπιασε συζήτηση μ' αυτόν τον πατέρα Μακάριο τον Σπηλαιώτη, κι ήθελε να βρει εύκολο δρόμο να σωθεί, του 'πε: «πάτερ, δεν υπάρχει άλλος δρόμος, εύκολος;» Και λέει ο ασκητής: «Όχι , μόνο ένας δρόμος υπάρχει.» «Πώς τον λένε», λέει ο Καζαντζάκης; «Ανήφορο!» 
 Ανήφορος...
 Ο δρόμος που οδηγεί στον παράδεισο είναι ανηφορικός, είναι ο Γολγοθάς ο προσωπικός του καθενός, ο πολύ μικρός Γολγοθάς που σηκώνουμε εμείς, που περνάμε εμείς· ο δικός μας Γολγοθάς είναι πολύ μικρότερος από τον Γολγοθά του Κυρίου. Ο δικός μου ο σταυρός και ο δικός σου ο σταυρός, ακόμη κι αν έχεις καρκίνο, ακόμη κι αν έχεις κηδεύσει τα παιδιά σου -γιατί κι αυτό συμβαίνει κι έχει συμβεί και μου το 'πες και το 'γραψες και σ' επιστολή και τηλεφωνικά... 
 Όταν μια μάνα κηδεύει και τα δυο της τα παιδιά, και δεν τα 'χει πλέον δίπλα της, δεν είναι σταυρός αυτός; Όταν άλλο παιδάκι πηγαίνει στην κηδεία της μάνας του, δεν είναι σταυρός αυτός; Όταν ένα παιδί βλέπει τους γονείς του να χωρίζουν, κι ένα τεράστιο «γιατί» βγαίνει στην παιδική του ψυχή και δεν ξέρει τι ν' απαντήσει σ' αυτό το ερώτημα «γιατί έγινε αυτό στους γονείς μου;» δεν είναι σταυρός κι αυτό; Και πόσοι άλλοι σταυροί, αποτυχίες σε εξετάσεις... Πας να βρεις μια δουλειά και σε διώχνουν. Δίνεις εξετάσεις σε διάφορες εταιρείες κι έχεις μια ελπίδα... Ετοιμάζεσαι να κάνεις την οικογένειά σου και συμβαίνει κάτι τραγικό και όλα διαλύονται... Θα πει κανείς, σήμερα βάλθηκες να μας ψυχοπλακώσεις; Όχι δεν βάλθηκα να ψυχοπλακώσω, απλώς βάλθηκα να κάνω μια μικρή απεικόνιση και να περιγράψω λίγο τη ζωή μας, την αλήθεια της ζωής μας πέρα απ' τα χαμόγελα, πέρα απ' αυτό που λέμε κάθε μέρα «τι κάνετε;» «πολύ καλά, ευχαριστώ» και γελάμε, «ας τα λέμε καλά» και βγαίνουμε και φοράμε τα καλά μας και χτενιζόμαστε και κάνουμε λίγο το πρόσωπό μας στον καθρέφτη να φαίνεται ευπρεπισμένο, και βγαίνεις έξω και σου λένε «μην είσαι έτσι μουτρωμένος, χαμογέλα και λίγο! Μη δείχνουμε και τι έχουμε!» Πίσω απ' αυτό το χαμόγελο, πίσω απ' αυτή τη φινέτσα την ψεύτικη, την εξωτερική, αν ψάξεις λίγο βαθιά στα μάτια, του κάθε ανθρώπου τα μάτια, θα δεις έναν πόνο. 

Μι­κρά Ἀ­σί­α

­ταν 29 Μα­ΐ­ου το 1453, ­ταν ­κού­στη­κε σπα­ρα­κτι­κή κραυ­γή: «­ά­λω Πό­λις Σου, Θε­ο­τό­κε». ­μέ­σως ­μως λα­ός μας, πα­ρη­γο­ρών­τας τό «Ρό­δον τό ­μά­ραν­το» τς ρ­θο­δο­ξί­ας, ρί­χνον­τας καί τόν σπό­ρο τς ν­τί­στα­σης καί τς ­νά­στα­σης το Γέ­νους, δι­α­λα­λε: «Σώ­πα­σε κυ­ρά-Δέ­σποι­να καί μήν πο­λυ­δα­κρύ­ζεις πά­λι μέ χρό­νους μέ και­ρούς πά­λι δι­κά μας θά ‘ναι». Καί ρ­θα­νε χρό­νοι δί­σε­κτοι: 400 χρό­νι­α, 500 γιά τόν βό­ρει­ο καί ­κε­θεν του Α­γαί­ου λ­λη­νι­σμό κρα­τ αχ­μα­λω­σί­α, θη­ρι­ώ­δης σκλα­βιά.
­πι­βί­ω­σε ­μως λα­ός μας, ο ­ρω­ϊ­κοί ρα­γιά­δες. Πς; Χά­ρις στήν λ­λη­νο­σώ­τει­ρα κ­κλη­σί­α μας. «Τό ρά­σο στά­θη­κε ­θνι­κή ση­μαί­α τς λ­λά­δος στά χρό­νι­α της σκλα­βις», θά γρά­ψει Μυ­ρι­βή­λης. Γι’ α­τό καί τό λά­βα­ρο τς ­γι­α­σμέ­νης ­πα­νά­στα­σης το ’21 τό ­ψώ­νει ­νας ­πί­σκο­πος. Γι’ α­τό καί ­πο­στο­μω­τι­κή, πρός τούς τω­ρι­νούς κ­κλη­σι­ο­μά­χους, κραυ­γή το Κο­λο­κο­τρώ­νη: «­ταν ­πι­ά­σα­με τά ρ­μα­τα ε­πα­με πρ­τα ­πέρ Πί­στε­ως καί ­πει­τα ­πέρ Πα­τρί­δος».
Καί ­γί­να­με Κρά­τος, πού με­τά τήν δο­λο­φο­νί­α το ­γί­ου της πο­λι­τι­κς, ­ω­άν­νη Κα­πο­δί­στρι­α, κα­ταν­τ μπαί­γνι­ο τν Με­γά­λων Δυ­νά­με­ων, πα­λι­ο­ψά­θα τν ­θνν, κα­τά τόν πα­τρι­δο­φύ­λα­κα στρα­τη­γό Μα­κρυ­γι­άν­νη.
ρ­χέ­γο­νες ­μως κοι­τί­δες το λ­λη­νι­σμο μέ­νουν σκλά­βες «Κι ­να στό­μα ­καρ­τε­ρο­σαν / ­λα πά­λι, νά τούς πε». Μα­κε­δο­νί­α, Θρά­κη, Κρή­τη, Μι­κρά ­σί­α μέ τήν Σμύρ­νη, Πόν­τος μέ τήν Τρα­πε­ζον­τα καί ο λ­λες ξα­κου­στές πο­λι­τε­ες τς Ρω­μιο­σύ­νης. Ε­δό­κη­σεν Κύ­ρι­ος καί ρ­θε τό πλή­ρω­μα το χρό­νου. Καί πρ­τα ­δ στή Μα­κε­δο­νί­α μας. ­ρω­ϊ­κοί Μα­κε­δο­νο­μά­χοι, ­τρό­μη­τες δα­σκά­λες, πα­πά­δες μέ ντου­φέ­κια – ποι­μέ­νες κα­λοί – σώ­ζουν τήν Μα­κε­δο­νί­α, σώ­ζουν τήν λ­λά­δα κα­τά τήν ­ραί­α ρή­ση το ­δι­κο­χα­μέ­νου ­ω­να Δρα­γού­μη. Γι’ α­τό λέ­με σή­με­ρα ­μες ο Μα­κε­δό­νες σ’ ­λους τους ­πί­βου­λους τς πα­τρί­δας – ν­τός καί ­κτός συ­νό­ρων: ,­τι κερ­δή­θη­κε μέ α­μα δέν μπο­ρε νά ξε­που­λη­θε μέ τό με­λά­νι μί­ας ­πο­γρα­φς. ­στο­ρί­α ε­ναι φω­νή νε­κρν δι­δά­σκου­σα τούς ζν­τας, κα­νείς δέν ­χει τό δι­καί­ω­μα νά πα­ρα­δώ­σει ­νο­μα. Τί θά πε Βό­ρει­α ­νω Μα­κε­δο­νί­α; Τί θά π ­γώ στούς μα­θη­τές μου, πς θά τούς ν­τι­κρί­σω στά μά­τια, ν τούς δι­δά­ξω τέ­τοιο ­νο­σι­ούρ­γη­μα; Πς δά­σκα­λος μέ στοι­χει­ώ­δη πνευ­μα­τι­κή ν­τι­μό­τη­τα θά δι­δά­ξει τό ­θλι­ούρ­γη­μα, τήν προ­δο­σί­α; Ντρο­πή, νά ντρο­πι­α­στο­με!! Τήν πε­ρί­ο­δο τς Τουρ­κο­κρα­τί­ας, ­ταν γεν­νι­ον­ταν ­να παι­δί, ο μά­νες το ε­χον­ταν νά μήν χά­σει τ’ ­νο­μά του, δη­λα­δή νά μήν λ­λα­ξο­πι­στή­σει, νά μήν τουρ­κέ­ψει. Α­τή πρέ­πει νά ε­ναι καί σή­με­ρα ε­χή, προ­σευ­χή μας: νά μήν χά­σου­με τό ­νο­μά μας, τήν Μα­κε­δο­νί­α μας.

Monday, September 17, 2012

Ταξιδεύοντας στὰ τείχη τῆς πόλης


Ἡ Μοναχὴ Πορφυρία γεννήθηκε καὶ μεγάλωσε στὸν Πειραιᾶ. Ἄσκησε κατὰ καιροὺς διάφορα ἐπαγγέλματα. Ἐπὶ δέκα χρόνια ἐργάστηκε ὡς ὁδηγὸς ταξὶ στὴν Ἀθήνα καὶ στὸν Πειραιᾶ. Γνώρισε τὸν σύγχρονο ἐνάρετο καὶ ἔνθεο Γέροντα Πορφύριο ἀπὸ βιβλία σχετικὰ μὲ τὴν ζωὴ καὶ τὴν διδασκαλία του. Αὐτὴ ἡ γνωριμία τὴν ἔφερε πιὸ κοντὰ στὸν Χριστὸ καὶ τὴ συνειδητὴ χριστιανικὴ ζωή. Μὲ δυνατὴ πίστη καὶ βαθιὰ ἀγάπη στὸν Θεὸ ἔβαλε στόχο τὴ δόξα Του καὶ τὴ σωτηρία τῶν συνανθρώπων της. Ἔτσι τὸ ταξί της ἔγινε ἕνας σύγχρονος ἄμβωνας, ποὺ ὁδήγησε πολλοὺς σὲ ἀλλαγὴ ζωῆς, στὴν εὐλογημένη ἀλλοίωση. Τὰ τελευταῖα χρόνια περιεβλήθη τὸ ταπεινὸ μοναχικὸ τριβώνιο, μὲ διπλὸ σκοπό: νὰ ἀγωνιστεῖ ἀπερίσπαστη γιὰ τὴ σωτηρία της καὶ νὰ διακονήσει τὸν σύγχρονο δοκιμαζόμενο ἄνθρωπο.

Sunday, September 16, 2012

Ὁ Κύριος ἀπευθυνόμενος πρὸς ἡμᾶς


γίου ωάννου ρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως το Χρυσοστόμου
πόσπασμα κ τς οστ´ (76) μιλίας ατο ες τ κατ Ματθαον Εαγγέλιον 24,16-31 (ΕΠΕ τόμ. 12, σελ. 34)
γ πατήρ, γ δελφός, γ Νυμφίος, γ οκία, γ τροφεύς, γ μάτιον, γ ίζα, γ θεμέλιος. Πν περ ν θέλς γώ. Μηδενς ν χρεί καταστς. γ δουλεύσω. λθον γρ διακονσαι, ο διακονηθναι. γ κα φίλος κα ξένος κα κεφαλ κα δελφς κα μήτηρ. Πάντα γώ· μόνον οκείως χε πρς μέ. γ πένης δι σέ, κα λήτης δι σέ, π το Σταυρο δι σέ, π τάφου δι σέ, νω πρ σο ντυγχάνω τ Πατρί, κάτω πρ σο πρεσβευτς παραγέγονα παρ το Πατρός. Πάντα μοι σ κα δελφς κα συγκληρονόμος κα φίλος κα μέλος. Τί πλέον θέλεις; τί τόν φιλοντα ποστρέφ; τί τ κόσμ κάμνεις; τί ες πίθον ντλες τετρημένον; Τοτο γάρ στιν ες τν παρόντα βίον πονεσθαι. Τί ες πρ ξαίνεις; τί τ έρι πυκτεύεις;

γ εμαι πατέρας, γ δελφός, γ νυμφίος, γ οκία, γ τροφή, γ νδυμα, γ ρίζα, γ θεμέλιον, κάθε τι τ ποον θέλεις γώ· ν μν χεις νάγκην π τίποτε. γ κα θ σ πηρετήσω· διότι λθα ν πηρετήσω, χι ν πηρετηθ. γ εμαι κα φίλος, κα μέλος το σώματος κα κεφαλ κα δελφός, κα δελφ κα μητέρα, λα γώ· ρκε ν διάκεισαι φιλικ πρς μέ. γ γινα πτωχς δι σέ· γινα κα παίτης δι σέ· νέβηκα πάνω ες τν Σταυρν δι σέ· τάφην δι σέ· ες τν ορανν νω δι σ παρακαλ τν Πατέρα· κάτω ες τν γν στάλην π τν Πατέρα ς μεσολαβητς δι σέ. λα δι᾿ μ εσαι σύ· κα δελφς κα συγκληρονόμος κα φίλος κα μέλος το σώματος. Τί περισσότερον θέλεις;